Türkiye'de Hukuk Sistemi
Türkiye'de Hukuk Sistemi
Türkiye’de hukuk sistemi, laiklik ilkesine dayanan ve hukukun üstünlüğünü esas alan bir yapıya sahiptir. 1923 yılında Cumhuriyet’in ilanından sonra, Osmanlı’dan miras kalan dini temelli hukuk sistemi terk edilmiş ve modern bir hukuk düzenine geçilmiştir. Bu kapsamda, 1926 yılında İsviçre Medeni Kanunu örnek alınarak hazırlanan Türk Medeni Kanunu kabul edilmiştir. Aynı şekilde, İtalyan Ceza Kanunu ve Alman Ticaret Kanunu gibi Avrupa hukuk sistemlerinden esinlenilerek yeni kanunlar oluşturulmuştur.
Türkiye’de hukuk sistemi, anayasa, yasalar, uluslararası sözleşmeler, tüzükler ve yönetmeliklerden oluşur. En üst hukuk normu, 1982 Anayasası’dır. Anayasa, devletin temel yapısını, hak ve özgürlükleri, devlet organlarının işleyişini düzenler. Yasama yetkisi Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne, yürütme yetkisi Cumhurbaşkanına, yargı yetkisi ise bağımsız mahkemelere aittir.
Türk hukuk sisteminde, genel olarak yazılı hukuk kaynakları esas alınır. Mahkemeler, uyuşmazlıkları çözmek için yazılı hukuk kurallarını uygular. Ayrıca, Anayasa Mahkemesi, kanunların ve diğer düzenlemelerin Anayasa’ya uygunluğunu denetler.
Türkiye, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne taraf bir ülkedir ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin kararlarına tabidir. Bu bağlamda, uluslararası hukuk, Türkiye’deki hukuk düzeninin bir parçası olarak kabul edilir. Hukuk sisteminin temel amacı, adaleti sağlamak, birey haklarını korumak ve toplumsal düzeni temin etmektir.